Blog

Kilka lat temu wraz ze znajomymi wybrałam się na biwak pod lasem. Nad ranem, składając namiot, zauważyliśmy stado owiec, idące za swoim pasterzem. Widać było, że owieczki czują się bezpiecznie. Na samym końcu stada szła najmniejsza owieczka. Kuśtykała, ale dotrzymywała tempa reszcie owiec.

            Wiele razy w życiu czułam się tak, jak ta mała owca. Kiedyś zabłąkana, skaleczona, dziś radosna i szczęśliwa. Wychodząc z konfesjonału, czasami wracam myślami do tej sceny. Pojawia się radość, ufność, czuję taką lekkość na sercu. Jestem pewna, że Jezus czeka na mnie.

            Zdarza się jednak, że gdy doświadczam trudności, wołam do Boga o to, gdzie jest. Gdzie jest mój Pan, mój Pasterz?! Kiedy moja mama miała operację ręki po złamaniu, bardzo bałam się o jej zdrowie. Modliłam się, aby zabieg się powiódł i prosiłam Pana, aby wypełniła się Jego wola. Musiałam oddać kontrolę Bogu i zaufać Mu. Uświadomiłam sobie wtedy, jak wiele spraw nie zależy ode mnie. Tak rodziło się moje zaufanie do Boga i pewność, że nikt nie wyrwie mnie z Jego ręki.

„Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną  i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki.  Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca.  Ja i Ojciec jedno jesteśmy».”

J 10, 27-30

Pytania do refleksji:

1. Czy czujesz się kochana przez Boga?
2. Czy masz wydarzenie, które wzniosło Twoją ufność Bogu na wyższy poziom?
3. Jakie plany lub aspekty życia jest Ci trudno oddać Bogu?